บ้านพระเอก

: :

คำพูดของมารดาทำเอาสี่หนุ่มหน้าตื่นมองกันเลิ่กลัก

มาเลียตะโกนมาแต่ไกล

มาเลียเกาะแขนพี่ชาย🥺

เพล้ง!!!

บ้านพวกเรามีด้วยคนหกคนค่ะ ส่วนนั้นพี่ชายฝาแฝดทั้งสี่คนหล่อเท่เก่งคนละแบบ นิสัยก็ต่างกันมากแต่ถ้าเรื่องผู้หญิงถึงไหนถึงกัน พ่อเรานั่นเสียไปนายแล้วค่ะ เราอาศัยในอังกฤษพ่อเรามีอำนาจพอสมควรถึงจะจากไปนานแล้ว ส่วนพี่นั้นเป็นคนมีชื่อเสียงในวงสังคมและมีนาทีดารการทีมั่นคง แม่กับหนูเป็นแม่บ้านพูดง่ายว่าพี่

เขาหวงมาดนั่นเองถึงอยากให้มีแฟนจะได้เลิกวุ่นวายกับเราสักที อันทีจริงก็แอบห่วงและแต่ถ้ามีก็ดี

คาร์เตอร์รีบลุกจากเก้าอี้

ทุกคนมองมาทางคุณนายวินนา

ส่ายโทรเรียกเข้าเตือนให้เขาไปรับสินค้าตัวใหม่

ทั้งสี่มองหน้ากันเหมือนรู้

: :

ณ บริษัท R

ฝุ่น: หนูก็ไม่รู้ค่ะ

ฝุ่น: บอกแค่ว่าให้หนูพาพี่มาให้ได้ค่ะ

ฝุ่น: ( ไม่เข้าใจ..ตอแหล)

ฝุ่น : ปะเปล่าค่ะ

ฝุ่น : ใช้ค่ะ( หล่อชะมัด)

ฝุ่น: เข้าไปก่อนค่ะเดียวหนูเล่าอีกที

พวกเขาสี่คนเดินผ่าน ไปด้วยสีหน้าเรียบขรึม ราวกับว่าทั้งสองสาวเป็นเพียงอากาศ

ฝุ่น: เดียวค่ะ

คาร์เตอร์ ส่งส่ายตาบอกเลขา

เลขา: ได้ค่ะ//ก่อนจะมาเชิญพวกเราไปอีกห้องหนึ่ง

เลขา: ตามมาค่ะ

ฝุ่น: ที่นี่ดูสวยมากเลยนะคะ

เลขา: แม่กับน้องเขาเป็นออกแบบค่ะ ทางนี่ค่ะ

เลขา: ได้สิค่ะ เดินตรงไปเลียวซ้ายเลยค่ะ ถ้าไปไม่ถูกดิฉันพาไปเองดีกว่าค่ะ

เลขา: ไม่เลยค่ะ

ฝุ่นมองมือถืออยู่ตลอดเวลาราวกับว่ามีงานด่วน

ฝุ่น : ไม่มี( เดียวเธอก็รู้ )

เลขา : เชิญค่ะ นายท่านต้องการพบพวกคุณสองคน

ฝุ่น: ยิ้มร้าย

อีกสามคนนั่งอีกมุมหนึ่งมองสำรวจเรือนร่างบางทีเอาแต่ก้มหน้ามองแก้วน้ำ

ฝุ่นเป็นคนตอบแทนพี่พี่สามีทุกคำ

เสียงตะคอกเล็กทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเงยสบตาก่อนหลบต่ำลง

ฝุ่น: พี่เขาพูดไม่ค่อยเก่งค่ะ

ฝุ่น: อย่างทีเคยเล่าให้ฟังไปแล้วค่ะ

ฝุ่น: ก็ไหนคุณบอกว่าถ้าฉันพาคนมาให้พวกคุณจะช่วยเรื่องงาน

ร่างเล็กเหลียวมองหน้าคนพูดด้วยความมึนงง เขาพูดเรื่องอะไรกันทำไมดูเครียด

ฝุ่น: เอาเป็นว่าตามนี่นะคะ กระเป๋าดิฉันเตรียมไว้ให้ในรถแล้วค่ะ

ร่างเล็กลุกขึ้นยืนจะตามน้องสะใภ้ออกไป โดนฟอสเตอร์เดินขวาง ล็อกประตูทันที

ฝามือเล็กปะทะหน้าคนพูดเต็มแรง

ฟอสเตอร์คาร์เตอร์ยิ้มมองหน้าพี่ชายฝาแฝด

เฮกเตอร์กลับไปนั่งทีเดิม มลชนกหน้าซีดเมื่อเขาทั้งสี่คนจ้องมอง

มลชนก ( มล) ยิ้มแห้งรู้หรอกไม่ต้องย้ำบ่อยๆ

มลชนก ( มล) กดมือครุ่นคิดว่าป็นเพราะอะไรน้องเขาถึงขายเราให้กับคนพวกนี้ พอทบทวนก็พบว่าเราเป็นตัวปัญหาของที่บ้าน แต่ทำไมต้องทำขนาดนี้ บอกกันก็ได้ เธอน้ำตาซึม ใืนยิ้มออกมา

เขาคงคิดว่าเรามันหน้าเงินสินะ

มลชนก ( มล) เผลอทำแก้วน้ำร่วง

ร่างเล็กโดนคาร์เตอร์สวมกอดไว้แน่น พยามดิ้นเท่าอ้อมแขนลำยิ่งรัดอย่างกับงูรัดเหยื่อ

มลชนก ( มล) ยืนหอบตัวโยนมองต่ำไม่กล้าสบตาคนทั้งสี่