ชะตา(พราก)รัก
เขาคือบุรุษผู้ถูกสั่งให้อยู่ห่างจากเมืองหลวง
นางคือสตรีผู้มิเชื่อในกรอบประเพณีอันดีงาม
เมื่อผู้คนกล่าวว่า...ชีวิตนี้ล้วนถูกชะตาลิขิต
แล้วเหตุใดเล่า ‘ชะตา’ จึงได้ ‘พราก’ ผู้คนออกจากกัน
***********************************
“อยากให้ข้ารักหรือไม่”
"อื้อ...!"
ผู้ถูกถามยังคงใช้ความพยายามเป็นอย่างมากที่จะมิตอบสนองความปรารถนาให้บุรุษน่าชังที่อยู่เหนือร่างกายตนเองนั้นได้ชัย
นางหลับตาลงเมื่อริมฝีปากร้อนเคลื่อนเข้ามาครอบครองยอดอกอวบและกัดมันเป็นบางจังหวะตามแรงอารมณ์ของผู้นำพา
"มิคิดถึงข้าหรือ"
"ไม่!"
นางมิอยากแพ้...
การพ่ายแพ้ให้กับบุรุษผู้มีรักมากเช่นเขาล้วนเป็นสิ่งที่นางมิอาจทำใจรับได้
"ปากแข็ง..."
เสียงกระซิบบอกด้วยความถือดีพร้อมกับนิ้วเรียวที่ขยับเข้ามาเติมเต็มสู่ร่างกายอันร้อนรุ่มของนาง
ทำเอาคนปากแข็งได้แต่เม้มปากกลั้นเสียงคราง
"อย่า...!"
เสียงขยับนิ้วเป็นจังหวะถี่รัวยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ร่างบอบบางยังคงสั่นคลอนไปตามจังหวะการนำพาของเขา
"รู้หรือไม่ว่าร่างกายของเจ้าบอกว่าคิดถึงข้าเพียงใด"
คนถูกถามยังคงประสานสายตากับบุรุษผู้กำลังร่ายมนต์กับร่างกายของตนเองอยู่พร้อมกับความคิดหนึ่งที่เข้ามาครอบครองและกระชากนางออกจากความลุ่มหลงมัวเมาจากน้ำคำของเขา
"ท่านกำลังจะแต่งงาน..."
แต่งกับสตรีที่ผู้คนล้วนกล่าวว่าช่างเหมาะสม
คนถูกคลื่นของความปรารถนาซาดซัดกัดฟันกล่าวเพื่อบอกให้เขาหยุดการกระทำ
แต่เปล่าเลย...เขายังคงเดินหน้าต่อ
"แล้วอย่างไร"
ร่างสูงขยับขึ้นเหนือร่างงามที่ยังคงนอนอ่อนระทวยอยู่ภายใต้ร่างของเขา
"อย่างไรเสียเจ้าก็รักข้า..."
ผู้พ่ายแพ้ได้แต่สะท้านอยู่ภายในใจ
“เจ้ามิมีวันเลิกรักข้าหรอกหยางมี่”
เขาบอกด้วยความโอหังพร้อมกับนำพาความแข็งกร้าวเข้าเติมเต็มร่างกายอ่อนนุ่มที่แสนโหยหา
มองใบหน้างามที่บิดส่ายอยู่ภายใต้อาณัติแล้วยกยิ้มร้ายกาจนัยน์ตาคมเป็นประกายแรงกล้า
เมื่อขยับร่างกายตอกตรึงตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา
นางเป็นของเขาและจะต้องเป็นของเขาตลอดไป
"...ได้โปรดปล่อย..."
ปล่อยนางหรือ...
มิมีวัน
"อย่างไรเสียร่างกายนี้ก็เป็นของข้า...ยอมให้ข้ารักเสียอย่าได้ต่อต้านเพราะมันล้วนเปล่าประโยชน์"
Guest
