เมื่อถึงจุดหนึ่งที่เราโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เราจะรู้ว่าตอนไหนที่ควรเดินจากไป
เพราะรักมากจึงเจ็บปวดและเสียใจมาก
เพราะคาดหวังไว้มากโลกทั้งใบก็เลยพังทลายลง
.
“ปล่อย! จี! เดี๋ยว! นี้!”
“พี่ขอร้อง เรามาคุยกันก่อนได้ไหม”
“จีไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ เรื่องของเรามันจบไปเป็นปีแล้ว”
“พี่รอจีมาตลอดเลยนะ”
“จบเรื่องของเราไว้แค่นั้นเถอะ”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จีไม่คิดจะบอกพี่หน่อยเหรอ”
“จีต้องบอกอะไร พี่ควรรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปไม่ใช่เหรอ”
“พี่ไม่รู้ว่าจีหมายถึงอะไร แต่พี่ยังรอและหวังว่าจีจะกลับมา”
“ไม่ต้องรอแล้ว เพราะจีไม่มีทางกลับไปหาพี่อีก”
“งั้นจีก็บอกเหตุผลมาสิ”
“เพราะพี่โกหกจีเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาตลอดไง”
“เพราะเรื่องนี้จีก็เลยทิ้งพี่ไปใช่ไหม”
“ใช่ ฉะนั้นอย่ามายุ่งกับจีอีก พี่มันน่ารังเกียจที่สุด”
“แต่ทุกอย่างที่พี่ทำไปก็เพื่อจีนะ พี่รักจีมากจีก็น่าจะรู้”
“ทุกอย่างมันเพื่อตัวพี่เองต่างหาก คนแบบพี่ไม่มีทางรักใครจริงนอกจากตัวพี่เอง”
.
.
“แล้วถ้าวันหนึ่งพี่ธีร์รู้ว่า...”
“จีก็จะบอกเขาว่าของตายชิ้นนั้นมันได้ตายและหายไปแล้ว ตอนนี้จีไม่ใช่คนเดิมที่เขาเคยรู้จักอีกแล้ว”
จีน่าเอ่ยอย่างเฉยชาเหมือนกับไม่รู้สึกอะไร แต่ในความเป็นจริงเธอทั้งเสียใจและแตกสลายจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วต่างหาก
.
.
คำเตือน
ผลงานเรื่องนี้มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและมีการนอกกายนอกใจ ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อ่อนไหวง่ายเพราะอาจเกิดการกระทบกระเทือนทางจิตใจได้
สัปดาห์แรกไรท์อัพงานทุกวันค่ะ หลังจากนั้นอ่านฟรีวันเว้นวัน เวลา 19:00น.
พบกับอีบุ๊กราคาพิเศษเพียงเที่ยงคืนนี้ 16/03/25