คู่หมั้นเกือบจะไม่หวนคืน

เมื่อความรักมันเหนื่อยมาก เธอก็ขอเดินไปจากเขาเอง 

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน 

ประตูคอนโดฯ หรูที่ถูกเปิดออกปรากฏร่างของสุรเชษฐ์ คู่หมั้นหนุ่มของเธอ 

"พี่เชษฐ์พาเธอมาที่ห้องเหรอคะ" รินฤดีเอ่ยถามคู่หมั้นหนุ่มด้วยน้ำเสียงแห้งแล้ง 

วันก่อนทะเลาะกันยกใหญ่เรื่องผู้หญิงอีกคน ที่เป็นทั้งเพื่อนของเธอ และลูกน้องของเขา เธอพยายามตั้งสติว่าอาจจะสติหลุดไปหน่อย ขอแค่เขาฟัง เธอก็แค่อยากจะอธิบาย แต่นี่เขาไม่ฟังเธอเลย มันเลยทำให้เธอเสียใจ 

เคยไหมที่เราอยากจะอธิบายความเข้าใจผิดให้ใครสักคนฟัง แต่เขาห้ามปราม บอกว่าพอ ไม่อยากฟัง นั่นแหละความอัดอั้นตันใจของคนอยากพูดแต่ไม่ได้พูด 

เธอกับเขาหมั้นกันเพราะความเหมาะสม เธอเป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียว ทำให้ความสัมพันธ์จบลงแบบไม่สวยนัก 

ที่เธอมาหาเขาที่ห้องก็เพราะอยากยื้อเขาเอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย เพราะเธอก็ตกหลุมรักพี่ชายข้างบ้านอย่างสุรเชษฐ์มานานหลายปีแล้ว 

เธอยอมเขาทุกอย่าง ยอมขอโทษก่อนทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ผิด เธอยอมรับผิดเสียเอง เพื่อให้ทุกอย่างจบ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเขาทำท่ารำคาญ เพราะรักอีกนั่นแหละ 

"มีอะไร" 

"รินก็แค่นำของมาคืนน่ะค่ะ" เธอไม่กล้าหยิบคุกกี้ที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ขึ้นมาจากกระเป๋าที่ถืออยู่ขึ้นมาให้เขาเพื่อเป็นการง้อเหมือนทุกครั้ง ใช่... เขาชอบกินคุกกี้รสกาแฟ เธอเลยปรับสูตรแล้วก็ทำรสชาติที่เขาชอบ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ชอบดื่มกาแฟ ก็ยังทำเพื่อเขา 

มือน้อยเลื่อนมือไปลูบไล้แหวนเพชรน้ำงามที่นิ้วนางข้างซ้ายเบา ๆ อย่างอาลัยอาวรณ์ 

"คืนอะไร" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

เขาหมั้นกับเธอเพราะต้องการเอาใจคุณย่าที่กำลังป่วยหนัก แต่ตอนนี้ย่าของเขาก็เสียไปแล้ว เขาเลยไม่จำเป็นต้องทำตามสัญญาอะไรอีก 

"รินคืนให้ค่ะ ส่วนเรื่องคุณพ่อกับคุณแม่รินจะบอกพวกท่านเอง ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่พี่ พี่ก็คงจัดการเองได้" เธอยัดแหวนเพชรน้ำงามใส่ในมือของเขา ก่อนจะหมุนตัวจากไป 

หยาดน้ำตารินไหล แต่เธอไม่หันกลับไปทางด้านหลังอีก เธอไม่อยากให้เขาได้เห็นน้ำตาของคนอ่อนแอเช่นเธอ