รุ่งอรุณที่เปลี่ยนไป

หากจะบอกว่านี่คือละครชีวิตอีกเรื่องก็ไม่เกินจริงสักเท่าไหร่ เธอกระพริบตาเพื่อปรับแสงที่สว่างจ้าให้เข้าสมดุล หลังจากนั้นค่อยๆยกมือทั้งสองข้างขึ้น หากแต่มือขวาซึ่งเป็นข้างที่ถนัดของเธอ กลับไร้เรี่ยวแรงแถมยังมีอาการปวดตึง ก่อนคำตอบจะประจักต่อสายตาในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา แขนหัก เหรอนั่น

“คุณทิวาฟื้นแล้วค่ะนายท่าน”

ดวงตากลมโตสวยกระพริบรับเสียงที่ได้ยิน สมองกำลังประมวลผลว่านั่นเสียงของใคร แล้วทิวานั่นชื่อฉันเหรอ

“ตามหมอ”

เสียงเข้มที่ออกคำสั่งไปนั้น ได้ยินแล้วมโนจิตก็พึงระลึกได้ในโดยพลัน ภายในระยะเวลาไม่กี่วินาทีคนสวยที่บัดนี้มีใบหน้าซีดจางก็จำได้ ว่าใครเป็นเจ้าของเสียงเข้มนั้น

           มือบางข้างที่ไม่เจ็บแต่มีเข็มของสารน้ำทางการแพทย์ติดอยู่ ถูกกอบกุมขึ้นด้วยมือที่มีขนาดใหญ่กว่า ความอ่อนนุ่มของมือนั้นแทบจะไม่มี ดวงตาคู่สวยที่ยามเจ็บป่วยก็ไม่สามารถลบความสวยออกไปได้ มองตามการกระทำที่อ่อนโยนนั้นนิ่งๆ

“ฟื้นสักที คนดีของพี่”

คำพูดหวานหูที่ออกมาจากใจ สื่อสัมผัส ความรู้สึกทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องจริงไร้การปรุงแต่ง และนี่คือความรักที่เกือบจะบริสุทธิ์ของผู้ชายคนนี้ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ 

“นอนไปนานเหลือเกิน นานจนพี่คิดว่าน้องจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก”

หญิงสาวเจ้าของนามว่าทิวานอนนิ่ง ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งที่ได้ยิน เธออยากจะตอบกลับความอบอุ่นที่ได้รับมาจากชายคนนี้ แต่สมองของเธอกับเคมีของร่างกายกลับไม่สัมพันธ์กัน ในสมองของเธอกลับนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องมานอนนิ่งเป็นผักเหี่ยวแบบนี้

           คงจะต้องย้อนไปหลายวัน นานนับวันที่ทิวาก็จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ อาจจะสามวัน ห้าวัน หรือมากกว่านั้น เธอจำได้ว่าเหตุการณ์สุดท้ายก่อนที่ภาพการณ์จะดับไป เธอกำลังวิ่งหนีคนชุดดำที่มีกลิ่นไอสังหาร ในป่าทึบที่เธอพึ่งมาตระหนักได้ว่าไม่ควรวิ่งไปทางนั้น แม้นเนื้อกายจะเปื้อนไปด้วยเลือดสีเข้มที่ถูกยิงแบบถากๆ แต่เพราะความไม่อยากจิตดับเธอจำต้องฝืนความเจ็บปวดนั้น พาตัวเองออกไปจากที่อันตรายนั้นให้ได้

           แต่เหมือนยิ่งหนีก็ยิ่งเข้าใกล้มัจจุราช เมื่อสุดท้ายเธอไม่สามารถหนีความตายได้เพราะเบื้องหน้าของเธอคือหน้าผาสูง ความสวยงามของเรือนกายสาวถูกบดบังด้วยคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนติดกับเสื้อผ้า ความอ่อนแอของบัวชมพูคนนี้นั้นนำพามาซึ่งความตาย ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นถึงคนรักของว่าที่ผู้ครองนครคนต่อไป แต่นั่นแหละ เธออ่อนแอมากเกินไปจนไม่เหมาะสมกับการเป็นแม่เมืองนคร

           ก่อนที่มัจจุราชจะวิ่งเข้าหาทิวา ภาพสุดท้ายก่อนที่จิตเธอจะดับไป คือมือสังหารที่ตามไล่ล่าเอาชีวิตของทิวา และใช่ ก่อนตายทิวาได้เห็นหน้าคนที่ตามฆ่าเธอ แต่เธอไม่สามารถบอกใครได้อีก เพราะร่างของเธอกำลังลอยลงไปสู่ก้นเหวลึกนั้น

           แต่ช่างน่าเสียดาย ที่ความปรารถนาของนักฆ่าคนนั้นไม่เป็นผล เพราะในตอนนี้ทิวาได้ตื่นขึ้นมาจากความตายแล้ว