ผมกลายเป็นตัวประกอบปลายแถวที่ต้องเอาชีวิตรอดในโรงเรียนเวทมณ์

บทนำ 

ถึงเวลายอมรับความจริงแล้วล่ะ... ผมซวยสุด ๆ 

— ‘ข้าจะไม่ยอมรับเจ้าเป็นทายาทของตระกูลร็อธเทย์เลอร์อีกต่อไป ด้วยความผิดฐานใช้วาจาหยาบคายต่อเจ้าหญิงฟีเนียผู้สูงศักดิ์ ทำให้ตระกูลเสื่อมเสียด้วยความอิจฉาเล็ก ๆ น้อย ๆ และที่เลวร้ายที่สุด... การโกงในการสอบเข้าของซิลวาเนียอคาเดมี ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความผิดร้ายแรง’ 

ไม่ต้องอ่านต่อก็รู้ได้ทันที 

จดหมายนั้นส่งตรงจากเครบิน ร็อธเทย์เลอร์ หัวหน้าตระกูล 

ภาษาทางการสวยหรูเต็มไปหมด แต่ความหมายหลักก็ชัดเจนมาก: 

"เราไม่เอาแกแล้ว" 

ชีวิตของผมที่เคยสูงส่งเหมือนเจ้าชาย ด้วยอำนาจของตระกูลอันยิ่งใหญ่… จบลงแค่ตรงนี้ 

เหมือนพวกเทพเจ้าบนฟ้ากำลังหัวเราะเยาะ 

“สนุกมั้ยล่ะ? ทีนี้แหละ ชีวิตนรกของนายเริ่มขึ้นแล้ว” 

ผมรู้สึกเหมือนเสียงกระซิบเย้ยหยันนั้นลอยมากับลม 

แต่สิ่งที่ผมอยากจะตะโกนกลับไปก็คือ— 

ผมไม่ใช่ “เอ็ด ร็อธเทย์เลอร์” คนเดิมนั่นสักหน่อย! 

ไม่ใช่คนหลงตัวเองที่หลบอยู่ใต้ร่มเงาของอำนาจครอบครัว ไม่ใช่ไอ้ขี้อวดที่เคยใช้ชีวิตอย่างโอหัง!