สตรีอ้วนเช่นข้าไม่ได้อ่อนแออย่างที่พวกเจ้าคิด

ข้าไม่ได้ถือกำเนิดมาเพื่อก้มศีรษะรับถ้อยคำดูแคลน ไม่ได้ดำรงชีพเพื่อเป็นตัวตลกในสายตาผู้ใด เพียงแต่จะเชิดหน้าอย่างองอาจท้าทายทุกสายตาโดยไม่เกรงกลัว สตรีอ้วนเช่นข้าหาใช่อ่อนแอดังเช่นพวกเจ้าคิด

*****

"พวกเจ้าไม่เห็นหัวข้า วันนี้ข้าก็เพียงแค่คืนความอัปยศนั้นให้บ้างเท่านั้นเอง จงจำไว้นะว่าความงามที่พวกเจ้าภูมิใจนักหนา ในวันหนึ่งย่อมโรยรา แต่ความต่ำต้อยในใจพวกเจ้าจะไม่มีวันลบเลือนไปได้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต"

นางโลมคนหนึ่งกรีดร้องขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะคว้าแจกันเล็กข้างตัวปาใส่ร่างกลมเต็มแรง

เคร้ง!

แจกันกระทบพื้นแตกกระจายเฉียดชายเสื้อของฟางฟางไปเพียงนิดเดียว เธอจึงหยุดเท้าหมุนตัวหันกลับมา แววตาเปี่ยมด้วยความเย็นเยียบ

"คิดว่าข้าจะยืนให้นางโลมไร้ศักดิ์ศรีเช่นพวกเจ้าทำร้ายฝ่ายเดียวอย่างนั้นหรือ" ฟางฟางเอ่ยเสียงต่ำลึกจนทำเอาพวกนางโลมสะท้านวาบ

ไม่รอช้าเธอก้าวฉับเข้าไปด้วยความไม่พอใจ มืออวบฉวยโอกาสตบหน้านางโลมคนที่ปาแจกันทันที เสียง เพี๊ยะ! ดังลั่น นางโลมนั้นเซถลาไปกระแทกเสาไม้ก่อนจะทรุดลงกับพื้นอย่างหมดสภาพ

"อย่าเสียใจทีหลังล่ะ" ฟางฟางเอ่ยเสียงเหี้ยมก่อนจะยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยแล้วตรงเข้าประชิดอีกคน

ฟางฟางนั้นตบได้อย่างแม่นยำและเฉียบขาด นางโลมแต่ละคนที่ถูกแตะต้องต่างล้มระเนระนาดแล้วร้องไห้ปานเด็กหลงทาง

สุดท้ายเมื่อเหล่านางโลมหมดกำลังต้าน ทรุดตัวนั่งกองอยู่กับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสมเพช ฟางฟางก็เช็ดมือด้วยผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนเล็กอย่างไม่ใส่ใจ