ท่านแม่ทัพหย่ากับข้าเถอะ!

“จะยืนเซ่ออยู่ทำไม รีบไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบ เตรียมให้คนจัดสำรับมื้อเย็นสิ! มารดาเจ้าไม่สอนรึว่าต้องปรนนิบัติสามีอย่างไร?” 

ถ้อยคำหยาบคายที่ลากเอา “มารดา” ของนางมาเกี่ยว ทำเอาหลิงเซียวชาวาบตั้งแต่สันหลังถึงปลายเล็บมือ นางกำมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด สาวใช้ทั้งสามหน้าซีดเป็นไก่ต้ม แต่เฟิ่งเยี่ยนกลับเฉยเมยดั่งไม่คิดว่าตนผิดอะไรแม้แต่น้อย 

แววตายิ่งเย็นชาเมื่อเขาเอ่ยซ้ำราวตั้งใจจะบดขยี้หัวใจนางให้แหลกละเอียดเพราะรู้ทั้งรู้ว่ามารดาของกู้หลิงเซียวจากไปนานแล้ว 

“อ้อ ข้าลืมไป…มารดาของเจ้าตายนานแล้วนี่ ถึงไม่มีใครสั่งสอนว่าหน้าที่ของ ‘ฮูหยิน’ ต้องทำตัวอย่างไร” 

หลิงเซียวเหมือนถูกฟาดด้วยแส้กลางแสกหน้า แต่ความเจ็บนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความโกรธที่พุ่งทะลุขีดจำกัด นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น สายตาสงบ เสียงเรียบ แต่คมกริบเหมือนคมมีดสั้น 

“มารดาของข้าตายนานแล้ว…เป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะ แต่บิดาของท่านแม่ทัพก็มิใช่ตายเช่นกันหรอกหรือ เช่นนั้นพวกเราช่างเหมาะสมกันยิ่ง คนหนึ่งท่านแม่ตาย!…อีกคนท่านพ่อตาย!“ 

บ่าวไพร่ทั้งศาลาชะงักมือ ราวกับลมหยุดพัดไปชั่วครู่ เฟิ่งเยี่ยนถลึงตามองนางราวกับจะฉีกเนื้อ ริมฝีปากกระตุกเพราะไม่คาดว่าสตรีที่เขาหมายจะกดให้หมอบอยู่ใต้ฝ่าเท้า กลับกล้ามีถ้อยคำย้อนคืนเขารุนแรงราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่กลางตลาด 

เลือดขึ้นหน้าแม่ทัพสวีอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมสว่างโรจน์ด้วยโทสะ เขาไม่เอ่ยคำใดต่อ เพียงสะบัดหน้าแล้วเดินกระแทกเท้าเข้าเรือนอย่างรวดเร็วเพราะหากอยู่ต่อได้บีบคอนางตายแน่ ทิ้งไว้แต่แรงกดดันอึมครึมทั่วศาลา 

บานประตูไม้สักถูกเปิดแรงจนเสียงดังสะท้อน ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง 

หลิงเซียวปล่อยลมหายใจช้า ๆ นางยังยืนตัวแข็ง ความโกรธและความเจ็บปวดปนกันยุ่งเหยิง แต่ไม่อาจแสดงออกเหมือนสตรีที่อ่อนแอให้เขาย่ำยีได้อีก 

นางหันไปเรียกสาวใช้ เสียงนิ่งแต่มั่นคง 

“กุ้ยหนิง กุ้ยชิง ไปที่ครัวใหญ่ บอกให้เตรียมสำรับมื้อเย็นและนำมาที่เรือนนี้ให้เรียบร้อย” 

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน!” 

เมื่อทั้งสองรีบออกไป กุ้ยอิงยังยืนหน้าซีดอยู่ข้างศาลา หลิงเซียวสูดลมหายใจแล้วพูดต่อเบาแต่หนักแน่น 

“กุ้ยอิง มากับข้า…ไปเตรียมน้ำอาบให้ท่านแม่ทัพ” 

น้ำเสียงเรียบไม่สะทกสะท้าน แต่ความจริงแล้วหัวใจนางเต้นแรงไม่เป็นส่ำ เพราะรู้ดีว่าความสงบสิบเจ็ดวันนั้น…คงถึงกาลอวสานแล้วจริงๆ 

นางเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำท้ายเรือนอย่างสง่างาม ทุกก้าวเหมือนเดินเข้าเขาวงกตไฟของโชคชะตาจะลุกไหม้หรือเพียงควันจาง ยังไม่อาจรู้ แต่ตั้งแต่วินาทีที่สวีเฟิ่งเยี่ยนกลับมา… 

ความวุ่นวายคงเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น